неокраденъ

НЕОКРАДЕНЪ (4*) пр. Необокраденный, нетронутый:

Гробовъзгрѣбаниѥ же. и то раздѣлѧѥтьсѧ на ѿпѹщениѥ. [так!] и неѿпѹщеноѥ аще бо къто сѹщьство щадѧ. и неокрадено оставивъ. съкръвеноѥ тѣло... ѿпѹщено сътворимъ обычаи. (ἄσυλον) ΚΕ XII, 244б;

| образн.:

ни самъ ди˫аволъ. ѹкрасти възможеть. нъ неокрадено бѹдеть скровище. (ἐν ἀσύλῳ κείσεται) ПНЧ 1296, 64 об.; аще же и ваше скровище скровено и бесвѣтьно на приобрѣтенье ˫авитсѧ вамъ житница блги(х). нерукотворена неокрадена. (ἀκλοπώτατα) ФСт XIV, 213а;

|| перен.:

схрани(м) ѹбо чювьствi˫а неокрадена. (ἀσύλοις) ФСт XIV, 173а.

Ср. окраденыи.